سیستم‌های پردازش موازی، سیستم‌هایی هستند که برای انجام محاسبات و پردازش‌های مختلف از چندین منبع پردازشی به صورت همزمان استفاده می‌کنند. در این سیستم‌ها، وظایف محاسباتی به چندین واحد پردازشی تقسیم می‌شوند و به صورت موازی بر روی این واحدها انجام می‌شوند. سیستم‌های پردازش موازی از انواع مختلفی بر اساس معماری، توپولوژی، و ارتباط بین واحدهای پردازشی می‌توانند باشند. به طور کلی، سیستم‌های پردازش موازی از ویژگی‌ها و مزایای زیر برخوردارند:

۱. **افزایش سرعت**: با تقسیم وظایف محاسباتی بین چندین واحد پردازشی، سیستم‌های پردازش موازی قادر به انجام محاسبات با سرعت بسیار بالا هستند.

۲. **افزایش کارایی**: این سیستم‌ها به کاربران امکان می‌دهند تا بهره‌وری بالاتری از منابع پردازشی خود داشته باشند و وظایف خود را به بهترین شکل ممکن انجام دهند.

۳. **مقیاس‌پذیری**: سیستم‌های پردازش موازی قابلیت مقیاس‌پذیری بالایی دارند، به این معنی که با افزایش نیاز به منابع پردازشی، می‌توانند به صورت آسان مقیاس شوند.

۴. **اطمینان‌پذیری**: این سیستم‌ها معمولاً دارای ساختارهایی هستند که اطمینان‌پذیری بالایی را برای کاربران فراهم می‌کنند. به عنوان مثال، در صورت خرابی یکی از واحدهای پردازشی، واحدهای دیگر می‌توانند به صورت هماهنگ کار را ادامه دهند.

۵. **قابلیت پشتیبانی از برنامه‌های موازی**: سیستم‌های پردازش موازی از قابلیت اجرای برنامه‌ها و الگوریتم‌های مختلفی که به صورت موازی طراحی شده‌اند، پشتیبانی می‌کنند.

۶. **کاربردهای گسترده**: این سیستم‌ها در حوزه‌های مختلفی مانند علوم مهندسی، علوم اجتماعی، پزشکی، تجارت، تحلیل داده، و ... کاربرد دارند.

به طور کلی، سیستم‌های پردازش موازی به عنوان یک ابزار قدرتمند و مؤثر در انجام محاسبات پیچیده و حجیم مورد استفاده قرار می‌گیرند و در بهبود کارایی و کاربردهای مختلف اطلاعاتی و تکنولوژیکی موثر هستند.