پردازش مجازی یک روش محاسباتی است که به کاربران امکان می‌دهد تا از منابع پردازشی مجازی به جای منابع فیزیکی برای اجرای برنامه‌ها و سرویس‌های خود استفاده کنند. این روش از مفاهیم مجازی‌سازی استفاده می‌کند تا بتواند منابع سخت‌افزاری مانند پردازنده، حافظه، ذخیره‌سازی و شبکه را به صورت مجازی تخصیص دهد و به کاربران این امکان را بدهد که از این منابع به صورت اختصاصی یا به صورت مشترک استفاده کنند. این روش می‌تواند در محیط‌های سرور، شبکه و کامپیوترهای شخصی مورد استفاده قرار گیرد. در زیر به برخی از انواع پردازش مجازی اشاره می‌کنم:

1. **ماشین مجازی (Virtual Machines - VMs)**: در این روش، یک سیستم عامل و نرم‌افزارهای مورد نیاز بر روی یک لایه نرم‌افزاری (نرم‌افزار مجازی‌سازی) به صورت مجازی اجرا می‌شوند. هر ماشین مجازی به عنوان یک سیستم کامل شناخته می‌شود و از منابع سخت‌افزاری مجازی تخصیص داده می‌شود.

2. **کانتینرها (Containers)**: این روش از مفهومی به نام ایزوله‌سازی بهره می‌برد تا بتواند برنامه‌ها را به صورت مجازی درون محیط‌هایی اجرا کند که از منابع سیستمی مشترک استفاده می‌کنند. کانتینرها به سرعت اجرا می‌شوند و نیاز به حجم کمتری از منابع سخت‌افزاری دارند.

3. **پردازش مجازی شبکه (Network Function Virtualization - NFV)**: این روش مجازی‌سازی به سرویس‌های شبکه مانند فایروال، مسیریابی و سوئیچینگ اجازه می‌دهد که به صورت مجازی بر روی سخت‌افزارهای استاندارد اجرا شوند.

4. **پردازش مجازی گرافیکی (Virtual Graphics Processing Unit - vGPU)**: در این روش، کارت‌های گرافیکی فیزیکی به صورت مجازی به کاربران اختصاص داده می‌شوند، این اجازه را می‌دهد تا برنامه‌هایی که نیاز به پردازش گرافیکی دارند بر روی سیستم‌هایی که از کارت‌های گرافیکی فیزیکی محدودیت‌هایی دارند، اجرا شوند.

5. **پردازش مجازی دسکتاپ (Virtual Desktop Infrastructure - VDI)**: در این روش، دسکتاپ‌ها به صورت مجازی بر روی سرورها اجرا می‌شوند و به کاربران امکان می‌دهد که از هر کامپیوتر یا دستگاهی که به شبکه متصل است به دسکتاپ مجازی دسترسی پیدا کنند.

این تنها چند مثال از انواع پردازش مجازی هستند، وجود بسیاری از تکنولوژی‌ها و روش‌های دیگر نیز در این زمینه وجود دارد که به کاربران امکان می‌دهد منابع سخت‌افزاری خود را بهینه‌تر مدیریت کنند و برنامه‌ها و سرویس‌های خود را بهبود بخشند.